More Blues Festival (Dag 1) Festival Pasta & Blues Zottegem (17-09-2021) report. Marcel & photo credits: Marc Blues Photogrqphy info club: More Blues info band: David Ronaldo & The Dice - Bill & The Burners - Tiny Legs Tim © Rootsville 2021

Het was bijna een jaar geleden, dag op dag, dat ik hier was geweest. Toen was “De Morre” één van de weingen, zoniet de enige, die zijn nek uitstak om tussen twee coronagolven door, en compleet coronaproof, een festival in elkaar te boksen. En met succes !

Dit jaar is volledig anders. Corona is nog wel in het land, maar de teugels worden gevierd en in tegenstelling tot onze Nederlandse vrienden, kunnen festivals bij ons wel doorgang vinden. Geen enkele reden dus om thuis te blijven, dus toog ik richting Zottegem voor drie dagen blues op z’n “Morres” . Het zonnetje was van de partij en het was aangenaam warm, genoeg ingrediënten dus om er een fijne avond van te maken.

Naar goede gewoonte was de presentatie in de bekwame handen van Michels Goessens aka Goes. Altijd de moeite om de man bezig te horen. Na het vorig jaar te hebben gehad over de pikante gedichten uit de poezie van Fili Pili, had Goes het “Filip Morre Songbook” bovengehaald en het werd alweer een hilarische presentatie. Niet te schatten die Goes !

Vandaag stonden drie bands geprogrammeerd, te beginnen met David Ronaldo & The Dice. Deze band bestaat uit David Ronaldo (zange en gitaar), Marco Epis (drums), Tim van Passel (bas), Charly Verbinnen (gitaar) en Dirk Lekenne (Slide gitaar).

Hun nieuw album “Shoot Them With Words” is een knaller van formaat en de band is tegenwoordig een graag geziene gast op tal van evenementen. Met deze jongens en hun mix van bluesy rock en americana kon het moeilijk misgaan en was het ook de ideale band om het startschot te geven van deze muziakle driedaages. Ik moet zeggen dat dit een excellente keuze was die mij zeer aangenaam heeft verrast. Vijf muzikanten met klasse en een Ronaldo die de juiste stem heeft om de songs te brengen die op zijn setlist staan.

Bijna allemal eigen nummers te beginnen met ‘Free’ , ‘Stick With You’ – song afkomstig uit zijn eerste album, het schitterende ‘God Doesn’ Care’, ‘Gunslinger’ opgedragen aan zijn pa en waarbij Dirk een leuk stukje lapsteel ten gehore bracht, enfin te veel om op te noemen. Ik was wel weg van ‘Times Haven’t ChangeAt All’. Oh ja, ik zou het bijna vergeten. In de set 2 covers en wat voor! Een schitterende versie van ‘Down By The River’ van Neil Young en het al even knap gebrachte ‘Whipping Post’ van de Allman Brothers.

Alles kwam aan bod. Wat blues met ‘Refugee Blues’, een stevige boogie met ‘Substance Boogie’ en zelfs een vleugje funk met ‘Burned Up My Love’. Dit was openen met een “Bang!” Het zou nog beter geweest zijn mocht al wat meer volk aanwezig zijn geweest, maar je kan niet alles hebben in het leven.

Alvast geen vreemden die David Ronaldo kwamen vervangen op de bühne, want met Bill & The Burners, kregen we een aantal bekende koppen te zien. Door corona in een ietwat andere bezetting maar nog steeds hoogstaand en kwalitatief. Momenteel vinden we in dit viertal Howlin Bill aka Wim De Vos (zang en harmonica), Junior Jay aka Johan De Laat (gitaar), Brother Jebediah Kupfernagel aka Hans de Veene (bas) en ‘Magic’ Frank Pauwels (drums).

De wegen van deze muzikanten hebben elkaar al tal van keren gekruist in het verleden. Terwijl de bandleden geregeld teruggrijpen naar hun roots en op tekstueel vlak vanuit de puurste traditie de mensen de blues willen laten beleven, staan ze evengoed met beide voeten in het heden. Dit vertaalt zich in een resolute keuze voor eigentijdse muzikale arrangementen waar de vonken en het spelplezier vanaf spatten.

Dit viertal staat steeds garant voor kwaliteit en weet altijd het vuur aan de lont te steken. Na een pittige intro werden ‘Love And Money’ en het shakende ‘Walking To My Baby’ op ons losgelaten., waarna Bill het beste uit zichzelf haalde met de Elvis cover ‘Trouble’, song dat stemgewijs eigenlijk op zijn lijf is geschreven. Bij ‘Don’t You Know That I Love You’ kon iedereen alweer de shouter-kwaliteiten van Howlin Bill bewonderen waarna het iets rustiger mocht het het donkere ‘Don’t Answer The Door’. Nogmaals werden de kwaliteiten van de band in de verf gezet en niemand kon hen op een foutje betrappen, een geoliede machine.

‘Big Daddys Coming Home’ging dankzij de roffels van Magic Frank naaldloos over in ‘Pay Bo Diddley’, waarna we stilaan richting einde optreden gingen fietsen met ‘Walking Heartattack’ en het welbekende ’16 Tons’. Wie dacht dat het einde in zicht was, was er aan voor de moeite want de Morre kwam op zijn eigenste, en ook al wat onverstaanbare manier, het publiek opjutten en spetterde de stevige boogie van ‘Do The Hipshake’ door de boxen en werd voor het podium een feestje gebouwd. Bill en zijn Burners waren er weer in geslaagd om de zaak op hun hand te krijgen. Hell yeah !!

De avond werd afgesloten door Tim De Graeve alias Tiny Legs Tim. Tim staat niet alleen bekend als akoestisch muzikant maar ook als zeer ervaren fingerpicker. Regelmatig waagt hij zich aan een nieuw project. Zo bracht midden de coronapandemie, de schitterende cd ‘Call Us When It’s Over’ uit. Dat had de Morre goed onthouden en een uitnodiging gestuurd om deze eesrte festivaldag af te sluiten.
Met de bezetting die ook de cd rechthoudt: Bernd Coene aan de drums, Mattias Geernaert op bas en Toon Vlerick op gitaar, was Tim naar Zottegem afgezakt om ons te trakteren op de volledige soundtrack van zijn cd, aangevuld met ander werk.  We kregen alvast van het beste wat de Belgische bluesscene te bieden heeft en ideaal om de eerste dag mee af te sluiten.

Ik ga hier alvast geen volledige oplijsting geven maar dingen als ‘Keep me Satisfied’, ‘Ocean’, ‘Love Come Knocking’, ‘Going Down South’, ‘Elswhere Bound’ of ‘Standing At The Crossroad’, wist de band mij zeker in te pakken. Veel vakmanschap, gespeeld met passie en blues naar mijn hart. Ik ben altijd fan geweest en zal dat ook blijven. Het was top gasten !

Bij deze viel het doek over dag 1. Zoals ze zeggen one down, two to go ! Perfect georganiseerd alweer en dikke chapeau voor Filip & Co. Op naar de bedstee voor een verdiende nachtrust want morgen ging het een lange dag worden. Tot morgen folks !

Marcel